Her insanın senin gibi dertleri var, benim gibi dertleri var.
Kiminin gözle görülür sende bende olduğu gibi, kimini anlamak zaman ister,kimini gözle görmek ilk etapta imkansız.
Benim bastonum, senin tekerlekli sandalyen, diğer engelli kardesimin işitme cihazı vs.
Bazen özellikle ilk başlarda bunları göstermek istemeyiz, utanırız nedense.
Zamanla anlarız utanmanın yersiz olduğunu.
Ayıp değil ki buna kader de, sınav de ne dersen de ama asla utanma, çekinme engelli dostum.
Düşünmeyenler olduğu kadar düşünen hatta empati kuran dostlar da var.
İyi ki varlar.
Biz ağır aksak yürürken yanımızdan geçenlere imreniriz hep keşke bacakları bende olsa, ben de işitsem onun gibi, artık bizde ne yoksa ona sahip olmayı hayal eder dururuz, imreniriz.
Peki biliyor muyuz onun ne derdi, ne hastalığı var bizim görmediğimiz.
Bence esas olan görebilmek kalpten ve duyabilmek herkesi yine yürekten.
Hastalık ayıp değil, engel ayıp değil. Birbirimize söylemeliyiz eksiğimizi, yardım istemekten utanmadan konuşabilmeliyiz.
Bugün sana uzanan yardım elinin belki gizli bir hastalığı var.Yardim etmesine izin ver ki ihtiyaç duyduğunda o da senden yardım isteyebilsin.
Hepimizin birbiri için yapabileceği birşeyler illaki vardır.
Herşey birbirimizi sevmemize, anlamamıza, değer vermemize bağlı yani bize bağlı. Bunu yapabiliriz ve yapmalıyız.
Bu dünya biz birlikte iken güzel.
Sevgiyle ,başka hayatlara ışık olarak kalin.....
Yorum Yazın